Rozdział 53. No, przywitaj się z moją rodzinką. (Effy x Connor)

No tak. Trochę się pozmieniało, a Connor N. zaprosił Elizabeth F. do siebie. Zgodziła się, bo czemu nie? Mają psa, dziecko... No nie spodziewała się, że życie się tak potoczy. A tu proszę, supraaaajs!
Effy pakowała się właśnie do walizek i toreb. Pewnie będą mieli so much fun togehter. Chyba się tego bała. No ale się nie przyzna przecież, no gdzie.

Connor tymczasem znosił część bagaży do ciężarówki, którą na dzisiaj wynajęli. Pierwsza partia pojechała już do jego mieszkania, drugą właśnie pakowała Effy. Usiadł sobie na kanapie i obserwował kobietę swojego życia, jak krząta się pomiędzy rzeczami, z asystą psa i małego smoka.

Ale się wpakował. Część jego kawalerskiej duszy miała ochotę również się spakować i uciec gdzieś daleko, no ale nie mógł. To była jego partnerka.

Jak chce, niech idzie, nikt go na siłę przecież trzymać nie będzie. Nikt też nie będzie organizować dorosłemu facetowi życia.
- To chyba wszystko - stwierdziła, stojąc na środku salonu. Pustego salonu.

-Mówiłaś już rodzicom? – objął ją od tyłu i pocałował w czubek głowy. No i jak miał sobie iść? Uwielbiał jej dotyk.

No to niech nie narzeka.
- Nie. Jestem już duża.

-Taak – zamruczał z uśmiechem i pochylił się, by ją pocałować, ale w tym samym momencie ktoś zapukał do drzwi. Oderwał się od Elizabeth z ponurym warknięciem. Jeremy doleciał do nich i zaczął latać na wysokości brzucha Effy. –Otworzę.

Podszedł do drzwi, leniwie drapiąc się w brzuch. Za wcześnie na firmę przewozową, więc któż to mógł być?

            Za drzwiami czekała go niespodzianka. Stał tam bowiem wysoki, rudowłosy mężczyzna koło 40tki, a obok niego drobna blondynka. Connor cofnał się i instynktownie warknął.

Smok!

Navi również wyczuł smoka i, czego nikt nie odnotował, pierwszy się zmienił, osłaniając Emmę (dobrze, że zrobił to po przekroczeniu progu). Natomiast Connor również się zmienił, osłaniając sobą Effy i Jeremy’ego, których otoczył ogonem (jego czubek był najeżony kolcami).

- Dżizys, kurw... czę! - warknęła Effy. - Tato, Connor, nie róbcie sobie jaj!
- Co to za smok? - zapytała Emma, próbując zachować spokój.

Connor jednak mocniej obwinął ją i Jeremy’ego ogonem.

~Uciekaj, Effy! – warknął jej w myślach.

- Sam uciekaj - przewróciła oczami. - Robicie mi wstyd. Obaj! Mamo, ten tu, ta sierotka - pokazała na Connora - to mój... chłopak.

~To twój ojciec? – zapytał Connor, odwracając do niej łeb. Ale gdy Navi zrobił krok w ich stronę, szybko się odwrócił i zawarczał.

- No taaak. Jezu, ogarnijcie się - Effy podeszła do mamy, wymijając ogon smoka, i przytuliła ją.

Zmienili się w ludzi jednocześnie, w ogóle nie krepując się tym, że są nadzy.

-Elizabeth Finn! Masz mi to natychmiast wytłumaczyć! – zagrzmiał Navi, patrząc na obcego mężczyznę.

Connor tymczasem objął Jeremy’ego i przytulił, chociaż dziecko wyrywało się, by poznać obcych ludzi.

- Tato, no weź! - Effy zakryła sobie oczy dłońmi. Emma roześmiała się, ale również odwróciła wzrok od "faceta swojej córki".

W końcu obaj złapali po jakimś ręczniku, którym owinęli się każdy dookoła bioder.

-Elizabeth, dalej czekam – mruknął Navi.

Connor tymczasem wciąż łypał na niego podejrzliwie.

- No to jest mój chłopak, chyba powiedziałam wyraźnie. Tak mi się zdaje przynajmniej.

-A może wytłumaczysz nam, jak to się stało, że twój chłopak jest SMOKIEM.

Connor prychnął.

-Jestem dranirem klanu Navaroo – powiedział, dopiero po fakcie zdając sobie sprawę z tego, że musiało to brzmieć śmiesznie, skoro stał przed baronem Finn odziany tylko w ręcznik.

- No właśnie. Taki klan, piąty, widzisz... Oddzielili się wieki temu od Finnów.

-Wiem, znam tę legendę – mruknął Navi. Przyjrzał się uważnie dziecku. Ocenił jego wiek na za duży, by urodziła go Elizabeth. Czyli nie był jeszcze dziadkiem.

-To nie legenda, panie Finn – Connor poprawił ręcznik.

Nagle Navi przytulił do siebie córkę. Raz dlatego, że dawno jej nie widział i się stęsknił, dwa… zauważył ślady zębów na jej karku i szyi, pewnie byłoby ich więcej, bo pachniała cała tym obcym mężczyzną. Oni.. oni..

-Effy! – jęknął, zaskoczony.

- O Jezu, o co ci znowu chodzi? - spojrzała na niego i odsunęła kawałek. - Jestem już duża.
Jerry Lee w końcu przestał warczeć i zaczął wąchać przybyszów. Emma pogłaskała go po łebku i spojrzała na Effy.

Navi nagle zauważył brak mebli i całej reszty.

-Co jest grane? – zapytał, przyciągając córkę. –Czy ten mężczyzna ci grozi, kochanie?!

- To jest MÓJ FACET, tato. Nie grozi mi!
Boże, zaraz wyjdzie z siebie i stanie obok.

Connor westchnął, starając się uspokoić.

-Mam na imię Connor. Tam, w strzępach tego, co było moimi dżinsami, jest moja odznaka. Jestem gliną, poznałem Effy.. w pracy – lekko nagiął prawdę. –Nasze smoki się wyczuły. Proponuje się odziać, panie Finn i porozmawiać na spokojnie.

-Och. Serio? – prychnął Navi, ale sprawdził jego odznakę.

- Faceci - prychnęła Effy. - Nie mam ekspresu do kawy, sprzedałam już jakby co, więc..

-Możemy jechać do mnie – powiedział cicho Connor. Cóż, skoro wyszło szydło z worka, to musiał grać na całego. Musiał okazać Finnom zaufanie w nadziei, że oni nie zgładzą jego i Jeremy’ego.

Effy zaczęła się zastanawiać, ile czasu im zajemie, kiedy zrozumieją, że żadna ze stron nie jest straszna...
- Świetnie, jedźmy - powiedziała Emma. Przy okazjo zobaczą, jak żyje ich przyszły zięć.

            Końcem końców, w końcu wylądowali u Connora. Gospodarz podał Navi’emu czystą parę dresowych spodni i sam przywdział jedną, po czym z kosza z czystym praniem podał mu jeszcze koszulkę. Navi przyjął je z suchym „dziękuję”, po czym obaj, unikając jakiegokolwiek kontaktu, wrócili do kuchni, gdzie Jeremy trzymał się nogi Elizabeth i patrzył z zaciekawieniem na Emmę.

- To jego dziecko? - zapytała Emma, kiedy chłopaków jeszcze nie było.
- Nie, jego brata, ale nie umiał sobie poradzić no i tak wyszło...
- Słodki - uśmiechnęła się szeroko blondynka.

Jeremy niepewnie się do niej uśmiechnął, po czym, powolutku, boczkiem, zaczął się do niej skradać.

- No chodź - uśmiechnęła się znowu, wyciągając powoli ręce.

-Mogę? – zapytał, patrząc pytająco na Effy.

- Możesz - kiwnęła głową.

Chłopczyk podszedł do Emmy, wciąż zerkając na nią z mieszaniną ciekawości i strachu. W drzwiach właśnie stanął Connor z Navim. Ten pierwszy chciał podejść i zabrać dziecko, nie wiedząc, czy nic mu nie grozi, ale Navi złapał go za ramię.

-Em mu nic nie zrobi – rzucił krótko.

Oprócz tego, że go przytuliła mono.
- Jak masz na imię?

-Jeremy, plose pani – wymamrotał, nie bardzo wiedząc, co robić. W końcu rączką dotknął jej twarzy. Podobał mu się zapach tej kobiety. Pachniała podobnie do Elizabeth, ale nie była smokiem.

- Ładnie. A ile masz lat, Jeremy?

Jeremy wyciągnął rączkę i pokazał trzy paluszki. Connor wszedł do środka i cicho chrząknął.

-Nie miałem okazji. Miło mi, pani Finn – przywitał się spokojnie.

Emma zabrałą Jera na ręce i wstała.
- Emma Finn - podała mu dłoń, jedną ręką trzymając dziecko.

-Connor Navarro – nie bardzo wiedząc co robić, pocałował jej dłoń.

-Wujek! – poprawił go Jeremy, ufnie obejmując szyję Emmy swoją rączką. –A ten pan? – pokazał paluszkiem na Navi’ego.

-Jestem tatą Effy – powiedział spokojnie Navi.

- Navi - Emma uśmiechnęła się, a Effy oglądała to sobie z nieukrywaną radością.

-To twój syn? – zapytał ze spokojem ojciec Elizabeth, patrząc na Connora.

-To mój bratanek. Ale teraz jest mój – mruknął.

- Uroczy, nie? - zagadnęła Effy.
Emma uśmiechnęła się. Effy lubi dzieci?

-Jest rozkoszny – powiedział Navi, uśmiechając się po raz pierwszy. Uwielbiał dzieci. A ten tutaj przypominał mu Shannona, gdy ten był mały. Skoro facet zajmuje się nie swoim dzieckiem, nie może być zły. No, chyba, że planuje wychować dziecko na geniusza zła.

Nagle pykło i Jeremy zamienił się w smoczka. Uśmiechnął się, pokazując małe kiełki, po czym podleciał do Effy.

- Ojej! - Emma uniosła brwi, ale uśmiechnęła się.
- No co jest? - Elizabeth wzięła Jeremy'ego na ręce.

Smoczek polizał ją po policzku, a potem zaczął szykować się do spania.

-Pora jego drzemki minęła – westchnął Connor, podchodząc do automatu z kawą. Po latach pracy w policji nauczył się robić mocną, dobra kawę.

- Idę go położyć - puściła oczko do mamy i wyszła z kuchni.

Navi poczekał, aż wyszła, po czym samym spojrzeniem sprawił, że Connor się zestresował.

-Co zrobiłeś z naszą córką? – mruknął. –Effy nie przepada za dziećmi.

- Naavi, przestań - zganiła go żona. - To chyba dobrze, że lubi dzieci, nie? No.

-Ile masz lat, młody człowieku? – zapytał Navi. –Kim jesteś w policji? Jak długo moja córka i ty się spotykacie? Od jak dawna ze sobą sypiacie? Kiedy postanowiła się do ciebie przeprowadzić? Jakie są twoje zamiary wobec niej? – z każdym pytaniem przyspieszał.

- Tato! To nasza sprawa. A jak chcesz wiedzieć, to od dawna się spotykamy. Connor jest porucznikiem. A propo - na stole położyła swoją odznakę. - Ładna?
- Łaaał, brawo - Emma posłała jej uśmiechem. - Lepsza niż na zdjęciu.
No tak, Effy, kiedy awansowała, zrobiła zdjęcie nowej odznaki i wysłała do rodziców.

-Jestem z ciebie dumny, córeczko – Navi przytulił Elizabeth mocno. Tak bardzo tęsknił za swoim oczkiem w głowie.

-Jaką kawę podać? – zapytał Connor.

- Ja herbatę poproszę - powiedziała Emma. 

-Dla mnie czarna – powiedział Navi. –Więc będziecie tu teraz mieszkać  r a z e m.  Z dzieckiem i psem. Piękna dziewczyno, gdzie moja córeczka? – uśmiechnął się do Effy.

- Oj, tato - Effy uśmiechnęła się i przytuliła do niego mocno.

Pogłaskał ją po rudych włosach. Takich samych, jakie miał on sam.

-Dorosłaś, córeczko – szepnął z nutką żalu w głosie. Zawsze była dla niego małą dziewczynką z obdrapanymi kolanami, która wszędzie chodziła za starszym bratem.

-Pana kawa, panie Finn. I herbata – podał Emmie kubek. –Daleka droga ze Szkocji. Na długo państwo przylecieli?

- Parę dni. Navi musi wracać do pracy, ja też - westchnęła Emma. - Czyli u was wszystko w porządku?

Connor zerknął na Effy. To chyba było pytanie do niej.. Jemu jej rodzice i tak nie uwierzą.

- Tak, wszystko jest okej - Effy podeszła do Connora i się do niego przytuliła.

Ten objął ją i przytulił do swojego boku, uśmiechając się szczerze i naturalnie, po raz pierwszy, odkąd pojawili się jej rodzice.

-Państwa córka jest wyjątkowa – powiedział cicho do nich, ale patrzył w oczy Effy.

A Navi, wbrew swojemu sumieniu, obiektywnie przyznał, że wyglądają razem nie tylko dobrze, ale przede wszystkim wyglądają na szczęśliwych.

Effy pocałowała Connora w policzek.

-Mamy wolny pokój, nie muszą się państwo zatrzymywać w hotelu. W końcu, jesteście rodzicami Effy..

- Nie, nie będziemy wam przeszkadzać, spokojnie - Emma machnęła ręką z uśmiechem.

-Nie będą państwo przeszkadzać. Effy chciała, zebyśmy jechali do Szkocji.. kiedyś. Więc możemy się zapoznać, gdy są państwo tu.

Niewypowiedziane „na neutralnym terenie” zawisło w powietrzu. Navi podrapał się w brodę.

-Jesteś dranirem. To oznacza, że musisz chronić swój lud. Rozumiem to.

- Jest, jest - Effy czule poklepała Connora po brzuszku. - Kiedyś przylecimy.

-No ja mam nadzieję. Rayne z przyjemnością go pozna.

-Rayne? – Connor uniósł brwi.

-Mój brat. Dranir Finn.

- No, to ten mój wujek, o którym ci mówiłam.

-Jeśli odstawię Jera do dziadka, żeby się nim zajął.. – zaczął Connor, ale Navi wszedł mu w słowo.

-Weźcie go ze sobą – powiedział, ze spokojem popijając kawę. –Z tego, co zrozumiałem, teraz to wasze dziecko. Czyli nasz wnuk.

Wnuk...? - pomyślała Effy. - Łał.
- Weźmiemy, weźmiemy.

-Czy to..?

-Bezpieczne? – Navi obejrzał z nudą swoje paznokcie. –Tak. Ayu nigdy nie pozwoliłaby mu skrzywdzić dziecka. A on nigdy nie skrzywdziłby nikogo, kto zaatakuje pierwszy. –Swoją droga, skoro Effy powiedziała ci, kim jest jej wujek z mojej strony, zdradziła, kim jest wujek ze strony Emmy?

- Powiedziałam mu wszystko, więc spokojnie. Wie, że może mieć na głowie cztery klany - roześmiała się Effy.

-Co? Jak to cztery?

- No Finn, Sakai, Munro i Akardo.

-I wszyscy są z tobą spokrewnieni? – Connor był lekko zdenerwowany.

-Poniekąd – pospieszył ze złośliwym uśmiechem Navi. –Żona mojego brata to księżniczka Sakai, a jej siostra, bliźniaczka, jest żoną dranira Munro. Ich brat to dranir Sakai, a brat mojej zony to dranir Akardo. Chrzestny Elizabeth – dodał. –Uwielbia ją.

-O.. och.

- Połapałeś się? - Effy znów się zaśmiała razem z Emmą.
Może mu zrobi schemat? Na przykład...

-Wystarczy mi tyle, że jeśli ci się znudzę, może być gorąco – westchnął i pocałował Effy w czoło.

-Macie Sztorm, co czuć na kilometr. Nie ma miejsca na nudę – Navi dopił kawę.

Emma śmiała się w duchu. Jaki dystyngowany i elegancki. Zupełnie inni niż w liceum, kiedy grał w kosza. Jak tu go nie kochać?

-Zrań moją córeczkę, a będziesz zbierał zęby po całym globie – dodał słodko.

- I to przez dłuuuugie wieki! - poparła go Emma.

-Mhm… - westchnął Connor. –Domyślałem się tego.

-Nie dosyć, że dranir, to jeszcze inteligentny. Ho, ho.

- Tatooo, przestań - zganiła go, przytulając się bardziej do Connora.

-No co? Czuję się taki stary, patrząc na was.

- Stary? No wiesz?

-No zobacz, kochanie – westchnął Navi, biorąc Emmę za rękę. –Shannon wiąże się na stałe z Emily, Elizabeth ma Connora i Jeremy’ego, czyli raczej zostanie tutaj i nie wróci do Szkocji. Nasze dzieci.. dorosły – był smutny.

- Wiem, wiem - przytuliła go do siebie. Oj, biedaczek...

Navi ostatnio zastanawiał się, czy nie namówić Emmy na adopcję. Dziecka, może psa. Mieli duży dom, teraz tak strasznie pusty.

-Będziemy spadać. Może jutro pójdziemy na kolację? W 5?

-Chce pan zabrać też na kolację Jeremy’ego? – Connor nie ukrywał, że tym pytaniem Navi go mile zaskoczył.

- No raczej. Jest ważny - Emma uśmiechnęła się. - Zrobimy rezerwację na jutro. Nie macie jutro nic ważnego?
- Nie, wszystko nam pasuje.

-Mhm, będzie okej – Connor był zaskoczony. Spodziewał się innej reakcji państwa Finn, a okazali się całkiem miłymi ludźmi. Pozostało mu poznanie jej brata.

-Może zadzwonimy do Shannona i on z Emily tez przyjdą, nie macie nic przeciwko?

- Tak! - odpowiedziała od razy Eff. - Dawno się z nim nie widziałam.

-A więc damy mu znać – Navi wstał. –Oddam ci te ciuchy, Connor.

-Nie trzeba, panie Finn..

- Idziecie już?
- Nie będziemy wam przeszkadzać. Jutro się spotkamy - Emma podeszła do córki i przytuliła ją.

-Miło było państwa poznać – oznajmił szczerze, nawet ku własnemu zdumieniu, Connor.

- To do jutra, tato - Effy przytuliła również tatę.

Bo mimo wszystko zawsze będzie księżniczką tatusia.